Cars...

Car-wise last week was a roller coaster of emotions: sad news regarding my 1992 Jeep Wrangler that has been declared 'dead'... My dear car died on me... I'm heart broken, I'll tell you that. I love my Chuck (that's it's nick name since I've had it). Now since my car is not the youngest anymore I don't think I can sell it, especially without a functioning motor. I really want to keep that car, but then I'll have to save a lot of money to buy a new motor block. It actually all depends upon where I'll find work. If I can catch a train to work, I don't really need a car, so I can save a little bit to buy a new motor. On the other hand we still have my brother's Alfa Romeo MiTo which I could drive to work if there's no way I can catch a train to work.

1992 Jeep Wrangler

Last week the Alfa was in the garage to repair the broken window, door and seat (from the brake in a couple of weeks ago). The repairing of the car caused a lot of trouble: normally we could pick up the Alfa on Friday. Since the men from the garage didn't call us, I called them to hear if the car was ready. Apparently if there has to be done some body work, the car goes to a body shop in the neighborhood of the garage. The guy form the garage couldn't tell me immediately if our car was ready. Five minutes later his colleague called us to tell us the car had just been returned. When we arrived at the garage we noticed the key chains on our car key weren't there. The car key itself seemed more 'used' then ours. Suspicious... We got to the parking lot to find our car, but... our car wasn't there!!!! Turns out the guys from the body shop made a huge mistake and brought in a white Alfa MiTo, but not the right one!! Since it was too late to call the body shop we returned home with a Fiat 500. They reassured us they'd call up first thing on Monday. At 11am I decided to call them again myself, because of course they didn't bother calling. Then after 5 minutes of waiting on the phone, they said they didn't know if our car was ready because there was something wrong with the door in the way that they weren't sure if the door was ours. You have got to be kidding me, I thought, they didn't know if it was the right door???? How is that even possible??? At last at 4pm my dad went to the garage and claimed our car. The car was ready, with the right door. Weird story, I know!

2010 Alfa Romeo MiTo

But, back to last week's roller coaster of emotions: my car declared dead on Monday. Tuesday we went to Holland to drive a 1966 Dodge Charger, we'd been there before and saw the car in great shape and now we were able to take it for a spin. Wonderful sound, great motor, everything on the inside is working. I'd never seen an old timer in such a good shape. Of course my brother bought it. And as from Friday he is the proud owner of a '66 Dodge Charger!!!

1966 Dodge Charger 

Zonder titel

Voor het eerst sinds lang sta ik met mijn mond vol tanden. Ik weet niet wat te zeggen, ik weet niet wat te doen. Ik kan zelfs geen titel bedenken voor dit stuk. Van 'Naïef of gewoon dom?' tot 'Solliciteren, niets voor mij'. Dat soort titels spookt door mijn hoofd.
Ik vind het belangrijk dat mensen je laten weten waar het op staat. Ik draag eerlijkheid heel hoog in het vaandel en verafschuw leugenaars.
Als men zegt dat je zal worden opgebeld 'morgen of overmorgen' en je wacht 8 dagen later nog steeds op een telefoon dan vind ik dat dus erg. Meer dan erg. Ik weet ook zelf niet hoe ik desbetreffende persoon kan contacteren, want de tussenpersoon heeft me al wel gesproken en zij had ook niks gehoord, dus werd het afwachten. Als je dagen lang met je telefoon in je handen loopt, is het op een bepaald ogenblik genoeg. Gedaan met wachten, weer aan het solliciteren dus. Maar hoe? Ik weet het niet meer. Eerlijk gezegd zinkt de moed me meer en meer in de schoenen. Als je al drie keer 'net niet' bent geworden en er telkens wel wat van verwacht, dan begin je aan jezelf te twijfelen. Tijdens die drie keer dat ik dacht dat het wel wat kon worden, heb ik ook niet verder gesolliciteerd, dus moet ik nu weer 'helemaal opnieuw' beginnen. Pff! Een maand 'werkzoekende' en ik ben het al beu. Misschien wordt het tijd dat ik wat minder naïef wordt en ook op meerdere paarden tegelijk wed. Misschien maak ik zo meer kans. Ik geef niet op, want dat ben ik allerminst, een opgever. Ik ga voort tot ik iets vind wat me ligt en wat me interesseert. I'll keep you posted! :)

Elvis Presley in Speedway: "Your time hasn't come yet, baby"

Een inbraak, een feestje en vriendinnen van goud

Met die titel vat ik de afgelopen 24u treffend samen.

Een vriendin van me, Mayke, woont in Nuenen bij Eindhoven en zij gaf een afstudeerfeestje. Eline, Kathleen en ik waren ook uitgenodigd en we hadden beslist om vooraleer we naar Mayke gingen, nog even te stoppen in Eindhoven zelf. En zo geschiedde... Ik parkeerde de Alfa Romeo in een ogenschijnlijk rustige woonwijk.
Toen we terug bij de auto kwamen, zagen we dat er heel veel glas lag. Iets dichterbij zagen we wat je niet voor mogelijk houdt: de zijruit was ingeslagen en mijn tas met schoenen en Kathleens tas met haar bril, lenzen en kadootje voor Mayke waren weg. De gps lag onder de passagiersstoel. Die stoel stond toen we aankwamen helemaal naar voor gereden waardoor de gps recht in het zicht lag. Vreemd genoeg hebben 'ze' die niet meegenomen. Niemand uit de buurt had iets gezien. Kathleen en Eline waren gaan rondvragen bij de buren terwijl ik de nodige telefoontjes pleegde. Mayke had haar broer, Lavenn, naar het politiebureau gestuurd om ons te helpen. Hij zorgde ervoor dat ik voor een noodruit bij Carglass terecht kon. Als we daarheen wilden vertrekken, hoorde ik dat mama en Aaron naar Eindhoven waren gekomen om me bij te staan en te zien wat er juist aan de hand was. Begrijpelijk, want ik denk dat ik aan de telefoon bijna supersonisch klonk tussen mijn gehuil en gesnik door.
Zij zijn door Eline en Kathleen begeleid naar Carglass terwijl Lavenn en ik daar al naartoe waren gereden. Er werd een plexiglas ruitje ingezet en vastgemaakt aan de carrosserie waardoor de rechter deur nu tijdelijk niet open kan. Als dat raampje in orde was, gingen mam en broer weer naar huis en konden Kathleen, Eline en ik eindelijk naar het feestje rijden.
Toen we op het feestje aankwamen, werden we heel warm ontvangen door Maykes familie en vrienden. Iedereen had al van ons avontuur gehoord en wilde weten wat er precies was gebeurd. We hebben nog een fantastische avond gehad, dus dat maakte al de ellende wel goed.
En ik heb ontdekt dat ik, naast een mam en broer, ook vriendinnen van goud heb. :)

This was it...

Dat was het dan, mijn schoolcarrière... Helemaal afgelopen. Point à la ligne. Schlüss. Fini. Gedaan.
Een hoofdstuk in mijn leven dat nu wordt afgesloten. Wel in schoonheid, want ik ben geslaagd met onderscheiding.
De aanloop naar de proclamatie gisteren verliep niet vlekkeloos. 's Ochtends kwam er al een lijst 'met slecht nieuws' online. Om iets na 10u stond ie erop. Opluchting: ik stond niet op de lijst! In de namiddag begonnen de eerste berichten zich via Facebook te verspreiden: de lijst stond er niet meer op en er was een nieuwe website online gegaan. Iets wat ze naar eigen zeggen op Lessius Antwerpen niet wisten, maar iets dat dus wel een heel groot probleem vormde voor zij die nog niet de kans hadden gehad om de lijst te bekijken. Lessius en communicatie: een driehoeksverhouding! Uiteindelijk zijn de mensen die nog niets wisten via de telefoon dan toch verder geholpen en wisten ze of ze naar de proclamatie mochten komen.
Naar Antwerpen rijden heeft nog nooit zoveel tijd gekost als gisteren... Om tien na vijf waren we vertrokken, normaal zouden we dus ruim op tijd geweest zijn. We waren uiteindelijk vijf minuutjes te laat en konden via de eerste verdieping nog enigszins geruisloos de congreszaal binnenstappen. Net op tijd om de eerste namen te horen.
Geslaagd met onderscheiding. Vanaf nu master in de meertalige communicatie. Onwerkelijk?! Toch wel een beetje!

Een andere 'dementie'

Dementie, iedereen denkt te weten wat het is tot het je van heel dichtbij treft...
Mijn grootmoeder heeft in oktober 2011 de diagnose 'Alzheimer' gekregen nadat we haar met spoed in het ziekenhuis moesten laten opnemen.
Ondertussen gaat het op en af. Iedere dag is anders, zelfs ieder uur of ieder halfuur zijn anders. Van vrolijk en lief tot nors en bij wijlen onuitstaanbaar. Het ergste van alles vind ik dat ze zelf soms beseft dat ze iets voor de 200ste keer vraagt. Ze is dan ook echt boos op zichzelf. Zo gingen we gisteren Chinees afhalen om 13u. We waren bij haar om kwart over 11. Ze had tegen half 12 al wel twintig keer gevraagd of ze nu niets moest klaarmaken en wat we wilden eten. Op een gegeven moment zegt ze 'Ik weet dat ik een ambetanterik ben, hoor, maar ik weet het écht niet meer: Moet ik iets klaarmaken om te eten of wat zullen we doen?' We antwoorden dat we Chinees zouden afhalen om 13u. Ze zei dan dat ze zich dan weer herinnerde dat we dat al hadden gezegd, maar dat ze het écht niet meer kon onthouden. Ze zei ook dat het frustrerend voor haar was dat ze iets hoorde en dan even later heel erg moest nadenken om te weten wat er nu weer vijf seconden eerder was gezegd. Wij zeiden dan tegen haar dat haar pilletjes daar toch voor zouden moeten helpen. Ze knikte en zei dat dat zo was en dat ze ze al zo lang moest slikken. Daarna vroegen we of ze nog eens op controle moest bij de dokter waarop zij ineens weer heel bitsig werd en zei dat nu toch alles in orde was met haar...
Een halfuurtje later vroeg ze, toen al weeral voor de zoveelste keer, wat we gingen doen om te eten. Dan zei ze daarna weer dat ze het al wist, maar dat ze het toch weer vergeten was. Dan vertelde ze dat ze bang is om iets verkeerds te doen of te zeggen en dat, als ze dat wel doet, ze dat soms wel beseft. Ze zei dat ze zo bang is om te vergeten dat ze daar dan zodanig zenuwachtig van wordt dat ze het toch vergeet of dat ze toch iets verkeerds zegt of doet...
Terwijl we naar een film keken waarop mijn broer en ik als kind te zien waren, werd ze weer helemaal vrolijk en dacht ze niet meer aan vergeten of iets verkeerds doen. Ze was weer helemaal mee. Ze wist ook dat Aaron en ik toen klein waren en nu volwassen zijn. Ze was helemaal in haar nopjes. Zelfs als mijn broer en grootvader terugkwamen van hun fietstocht ging het nog allemaal goed. Ook tijdens het eten. Ze was weer even helemaal terug, de vraag blijft alleen voor hoe lang...?

Leven in een andere dimensie waar andere tijden, normen en waarden lijken te gelden, moet soms inderdaad heel frustrerend zijn. Wat me na gisteren het meest heeft geraakt, is het feit dat ze soms erg goed weet dat ze alles honderden keer vraagt of zegt en dat ze daar zelf chagrijnig van wordt. Dat moet echt heel erg zijn...
Je moet weten mijn grootmoeder is altijd een groot voorbeeld voor me geweest. Sinds haar dertigste alleen nadat mijn grootvader op 23 december 1965 overleed na een auto-ongeluk, mijn mama was toen een baby van negen maanden oud. Van toen af heeft mijn grootmoeder haar drie dochters alleen opgevoed. Alledrie zijn ze goed terechtgekomen. Sinds 1995 is ze getrouwd met mijn 'nieuwe' grootvader, een schat van een man. Hij zorgt nu voor haar met heel veel liefde en geduld. Al is dat laatste echt niet gemakkelijk voor hem, want hij is van nature een heel zenuwachtig man. Als ik ze zo samen in een helder moment in de zetel zie zitten, denk ik: échte liefde moet bestaan...