It's true, you know, the moment you realize you will have a completely different life in about a month from now, is kinda freaky. You finally realize you're growing up at last. The first tiny little steps you take in the 'real' adult life. I've been an adult (technically) for about 5 years now (jeeze, I'm getting old!) and I still didn't see myself as 'adult'. Now I'm realizing you finally grow up to be the adult you wanna be when you graduate. It's new to me, you know, job interviews, paper work, finances (the hardest part of it all),... I'm fortunate my mum knows a big deal of all of the above so she still helps me. The idea of doing all of this 'on my own' one day in the very near future is scary, but intriguing at the same time.
I got a call back from Thomas Cook yesterday. I passed the tests at the assessment day. I didn't think I'd make the cut, because I can't participate in the training week in Mallorca in June, but they are very understanding and they'll call me in June so that I can start my training on the location I'm assigned to in July. It's all a bit overwhelming. First a job offer at Unique as a multipurpose employee. I decided not to do that, because I don't want to be in traffic all day long (I'd be working in the area between Gand, Antwerp and Hasselt and I'd have a business car, but the job isn't really what I want).
Now then the job at Thomas Cook which would be great: I'd be abroad, using my languages and training my people skills....
... stel ik u voor: mijn zelf gebreide laptophoes!!!
Niet spectaculair op zich, maar ik ben toch wel een heel klein beetje heel trots op mijn tas! Ik vind ze supercool!
Met dank aan ons Boms (mijn grootmoeder voor zij die niet weten dat we haar zo noemen) voor de knopen!
TADAAAAAA!!! Op de foto zie je 't niet zo goed, maar het middelste knoopje is een bloempje!
Ik schrijf gisteren iets voor half zes 's avonds. Regen. Weeral.
Ik doe mijn roze paraplu open terwijl ik met twee vriendinnen sta te babbelen. Het begint nog harder te regenen. De meisjes moeten met hun fiets door het slechte weer en besluiten toch maar te vertrekken vooraleer het té hard begint te regenen. Ik zet mijn reis richting tram en trein te voet verder.
Regen. Nog meer regen. Paraplu's. Allemaal donker gekleurd. Da's wat me opeens opvalt. Het is lente en bijna iedereen is donker aangekleed en heeft een donkere paraplu als bescherming tegen de zoveelste aprilse gril. Met mijn roze paraplu val ik een beetje uit de toon. Vind ik dat erg? Nee. Ik vind het leuk om dat ietsie pietsie 'anders' te zijn dan de rest. Mocht iemand me gisterenavond in de Nationalestraat gezocht hebben, wisten ze dat ze naar een kleurrijke paraplu moesten uitkijken. Al van toen ik klein was heb ik alleen maar gekleurde paraplu's, nooit iets donkers. 'De regen maakt het al donker genoeg', da's wat ik tegen mama zei vroeger. Een gekleurde paraplu zorgt voor een klein beetje vrolijkheid in donkere dagen.
Tijdens mijn amper vijf minuten durende wandeltocht naar de metro valt me nog iets op. Mijn rode schoenen. Mijn recentelijk uitgeroepen nieuwe lievelingspaar. Ook zij vallen uit de toon op de grauwgrijze Nationalestraat. Oké, één wit paar ballerina's had ook eerder iets van 'Wat is dat hier? Laat je ons door de régen lopen?' Zij vielen mogelijkerwijs nog meer uit de toon dan mijn rode cowgirllaarsjes.
That's what all time favorite singer Eros Ramazzotti and Giorgia are telling us in the song "Inevitabile" (unavoidable; onvermijdbaar).
L’amore poi cos’è, dammi una definizione: combinazione chimica o è fisica attrazione, mi sai dire tu cos’è, se ti innamorerai sarà un incrocio di emozioni, inevitabile, non ci sono spiegazioni e non è chiaro neanche a me.
Si dice amore quando si accende che più rovente non c’è, sbatterci contro è inevitabile, sta capitando proprio a me, si dice amore se tutto prende, ma non ti importa perchè, tanto lo sai che è inevitabile ed è successo anche a me, come a te.
Inevitabile, anche se ti chiudi dentro, nascondersi non serve, è questione sai di tempo, ti sorprende prima o poi, prima o poi.
Questo è l’amore che fa cambiare in ogni parte di te, finirci dentro è inevitabile, sta capitando proprio a me, questo è l’amore che fa dannare e uscire fuori di te, viverlo in pieno è inevitabile ed è successo anche a me, come a te.
E non c’è niente da capire, è una semplice esigenza, forse la risposta è tutta qui, se poi scegli di morire, senza opporre resistenza, è perchè tu infondo vuoi così.
Si dice amore quando si accende che più rovente non c’è, sbatterci contro è inevitabile, sta capitando proprio a me, si dice amore se tutto prende, ma non ti importa perchè, tanto lo sai che è inevitabile ed è successo anche a me, come a te, come a te.
I invite you to listen closely to this song and you'll find out the lyrics are recognizable! Even if you don't understand Italian I think it's possible to relate to the song.
Blog entrance in English today. Just 'cause I feel like writing in English, Dutch is so 'every day'! ;)
Alright, here goes.
What a weekend! Seriously, what a weekend!
It actually all started Friday afternoon. Thursday evening I'd send an application for a job at Thomas Cook. Friday afternoon they call me to ask if I could meet with them for an assessment meeting on Saturday morning. All excited! Later that afternoon a friend calls me asking me to go to one of the biggest 90s parties in Belgium (her mom won 2 tickets). Hell yeah, I wanted to go!!! So my Saturday was filled with a job interview and a massive party night.
Saturday, 10 o'clock, at Brussels international airport, searching for the Thomas Cook building. Took the traveller's bus and stopped at the second stop. Than I thought I got out too early, waited for the next bus and than when I got of that bus, I discovered I was wrong again and that I should've just stayed where I was. I didn't immediately find the building, but another girl was looking for the building too and we decided to look for it together. It worked we were there right on time. And I'd already made a friend! Yay! ;)
We walked in and saw some other people just sitting there saying absolutely nothing to each other.
At 10:15 the assessment center started (it would take 'bout half a day was announced). I was still there at 17:15... That's when my interview was finished. It's strange though, we were there with 15 and we hit it of really well, but the chances are we will never see each other again.
The long waiting took it's toll, my feet already hurt like hell and I'd still go to the 'party of the year'. I was supposed to be at my friend's house at 17:30. No way I was gonna make that, because I had to go home first to pack my pj's and sleeping bag. Home at 18:10. Back in the car at 18:45 headed to Beverlo. Arrived there at about 20:00... We still had to grab something to eat so we decided to be überBelgians and eat French Fries! :)
We arrived at the party at about 21:40. We had a blast! The life performances at I Love The 90s were just awesome! DJ could've been better, but hey, we were THERE!!! :) :) Amazing!
Sunday I'd actually been tired all day long (I even fell asleep on the train, never did that before!)... Oh my gosh, I'm getting old! Not used to partying anymore! ;)
Normally my grandparents were coming over for lunch, they'd bring chinese. They didn't come eventually, but we had to go eat chinese at their place for dinner. So I'd actually left my friend way too early! (Sorry, Eline! ;) )
Sunday at the other end of the world, in Australia, they had the Logie Awards. 'Packed to the Rafters', my all time favorite TV show, won the Logie for Best popular drama!!!! Hugh Sheridan, who plays one of the main characters, won the Silver Logie.
Unfortunately Packed to the Rafters doesn't air anymore in Belgium. We only had it on for two seasons... Another reason for me to go to Australia: to buy all the DVD's!! :)
And now that I've even fallen more in love with Australia since I've met Aytekin at the assessment center. He'd worked in Australia for about a year and he talked about his adventures so vividly, I wished I was there.
And now it's Monday already and I still have a ton of work to do, but I don't really feel up to it.
Here are two videos from the Logies:
Voor school maken we een presentatie rond verkeersveiligheid. Nu ben ik daar zo mee bezig dat ik iedereen wil oproepen met z'n allen te zorgen voor een veiliger verkeer!
Teken het charter op goforzero.be of maak een tekening voor 'samen hertekenen we de weg' op http://www.hertekendeweg.be/gallery/0/233/1.
Mijn tekening kan je makkelijk terugvinden op mijn naam. Als je op mijn tekening wilt stemmen, mag dat natuurlijk ;) ! Maar je kan ook zelf een tekening maken!
Tenslotte wil ik deze stickers van Go For Zero nog even met jullie delen:
Vorige week berichtte ik nog dat ik nog voor minstens zes maanden pillen moet nemen voor die Trigeminus Neuralgie.
Donderdag kreeg ik opeens echt weer helse pijn, dit keer voelde ik de oorzaak: afgebroken wijsheidstand. De zenuw van die tand lag bloot, dus alles wat daar pijn deed, deed ook in heel mijn gezicht pijn. Ik leek net een zombie, zoveel pijn had ik. Ik ben zelfs voor de allereerste keer in mijn leven in slaap gevallen voor tv! En dat kwam echt niet omdat het een slechte film was... Vrijdag was de pijn wat gezakt, dat moest ook wel, want ik zat boordevol pijnstillers! Mijn tandarts was natuurlijk weer op vakantie, dus daar kon ik niet terecht. Ik besloot door te bijten en zaterdag naar de tandarts van wacht te gaan. Zo geschiedde: afspraak om 12u15 bij tandarts Dierickx in Brasschaat. Ik kwam daar aan, nog een hele wachtzaal voor mij. Uiteindelijk was ik om 13u binnen. Ik vertelde hem over de tand dat was afgebroken en over hoe die de trigeminus neuralgie aanwakkerde.
In eerste instantie zei hij dat hij niet veel voor me kon doen. Hij keek wat in mijn mond en vroeg toen: "Zal ik 'm er anders gewoon uittrekken, dan stopt de pijn in je gezicht sneller, he?!" Natuurlijk zei ik 'Ja', wat had hij gedacht! Ik wilde van die pijn vanaf.
En zo gebeurde het dus dat ik voor de allereerste keer in een tandartsstoel zat en dat er daadwerkelijk iets te gebeuren stond dat ingrijpend zou zijn voor mijn gebit. Vier verdovingsprikjes, die ik niet eens heb gevoeld (!), een tang, wat gekraak en hupsakee daar was tand nr. 28, mijn wijsheidstand!
De andere keren dat ik in een tandsartsstoel heb gezeten, gebeurde er niet veel meer dan wat tandsteen verwijderen of gewoon goedkeurend knikken dat alles in orde was. Nu was het dus andere koek, maar was ik blij dat ik van die tand vanaf was (en dat mijn gezicht ook half verdooft was)! Geen pijn meer!
Zondag voelde ik nog dat er in mijnmond gewrikt was, maar meer niet. Zou het kunnen dat die tand al de hele tijd de trigger voor de trigeminus neuralgie was? Ik begon het te denken... Nog steeds denk ik dat het zou kunnen, maar nu voel ik terug speldenprikjes (zo noemen ze de mensonterende pijn, al is het nog niet de ergste). Stel je voor dat die tand de oorzaak van al die ellende was! Dat zou fijn zijn. Dan weten we tenminste wat het heeft veroorzaakt.
Updates volgen later! :)
Liedje hieronder: Speak Love van Hugh Sheridan. (Luister naar de tekst, denk dan even bij jezelf na en speak love!)
Tijdens de eerste echt aprilse gril van 2012 bedacht ik me dat april voor ons gezin een drukke maand is!
1 april is mijn neef, mamas petekind, jarig. 14 april vieren we de verjaardag van onze oudste hond, Viggo. 15 april vieren we dat Mona bij ons gekomen is. Nou ja, dat vieren we niet echt, maar je denkt daar toch wel eens aan! ;) 15 april was ook de trouwdatum van mijn ouders die inmiddels gescheiden zijn, dus dan hebben we nu toch iets anders om te vieren die 15de april. Op 16 april is Grace, onze jongste hond, jarig. En dan de laatste belangrijke datum van april: de 28ste, dan is mijn broertje jarig. Dit jaar wordt hij al 21! Ik zie hem nog zo als klein manneke (toen nog écht klein, nu al kop en schouders groter dan ik)!
Jullie zien: april is een drukke maand! Gelukkig hoeven we voor onze honden geen dure kadootjes te kopen. Zij zijn al tevreden met een extra dikke knuffel en een stukje vlees. :)
Onder het druilerige aprilse weer sluit ik af met een toepasselijk liedje: Can't stand the rain van The Rescues:
Pull the curtains though the sun had given up
My blackened heart was next in line Waste my day away just staring at the ceiling My memories keep leaking in
Gekke titel voor een blogbericht, maar eigenlijk kwam ik er niet uit wat voor titel ik hierboven moest zetten.
Veel te vertellen...
Allereerste zucht gaat naar de Ronde van Vlaanderen. We zijn er dit jaar niet live naartoe geweest omdat we eerst het nieuwe parcours op tv wilden zien. Mijn zucht is voor de val van mijn topfavoriet Cancellara. Wat vreselijk: zo hard moeten trainen gedurende maaaanden en dan in één klap alles voorbij... Een viervoudige sleutelbeenbreuk... Revalidatie wordt voorzien op 4-6 weken. Een voorjaar zonder supportersbezoek in Koningshooikt, ach ja, ik wens onze Fabian het allerbeste met z'n herstel.
Een tweede zucht gaat naar de Trigeminus Neuralgie. Die stomme zenuw bezorgde me weeral vijf quasi slapeloze nachten. Ik ga slapen volgestouwd met pillen en pijnstillers. Gelukkig helpen die me toch een beetje om toch een greintje nachtrust te krijgen. Gisteren dus maar terug naar de dokter. Mijn dosis medicijnen werd verdubbeld en nu moet ik zien dat ik zes maanden pijnvrij kan zijn. Dus dat betekent vanaf dat ik een week geen aanval heb gehad, mag ik beginnen tellen tot er zes pijnvrije maanden voorbij zijn. Krijg ik in die periode weer een aanval, staat de teller terug op nul en moet ik opnieuw aftellen tot ik zes pijnvrije maanden bij elkaar krijg. Dan pas wordt de medicatie langzaam terug afgebouwd. Mijn dokter hoopt dat ik er voor het jaareinde vanaf zal zijn... Mooi vooruitzicht... De pijn van zo'n kapotte zenuw is echt niet te harden. Snuiten, niezen, aan je gezicht krabben, op je handen leunen als je iets aan het lezen bent, tandenpoetsen, ... dat lokt allemaal een aanval uit op dit moment.
Als het geen pijn meer doet zolang ik die pillen pak, is het voor mij op dit moment al goed.
Een derde zucht gaat naar mijn thesis. Ik kan geen tabel meer zien. Alles netjes in tabellen krijgen is op mijn computer blijkbaar not done. Altijd beslist hij ergens anders iets te zetten dat er niet hoort! Gek word ik ervan. Ach ja, technology...
Een vierde zucht (ja, het is de laatste) gaat naar Viggo, onze oudste hond. Hij kampt al een aantal weken ondertussen, met een vervelende hotspot. Een hotspot is een wond die vreselijk jeukt doordat er bacteriën zijn binnengedrongen. Dit keer blijkt de antibiotica die we hem gegeven hadden niet effectief. Een andere behandeling werd donderdag gestart en nu blijkt uit de analyse van de wond dat er nog een andere veel resistentere bacterie in de wonde zit. Nu moet Viggo dagelijks een spuit met antibiotica krijgen omdat de antibiotica die die resistente bacterie kan doden enkel via spuitjes kan worden toegediend.
Zo, het zuchten is gedaan. Jullie zijn van mijn gezaag verlost. ;)
Ik zou jullie nog dit liedje nog eens willen meegeven. Ik heb het net herontdekt en ik word er lekker vrolijk van!
I present to you: Stars by Simply Red :)
