Rode schoenen en een roze paraplu...

Ik schrijf gisteren iets voor half zes 's avonds. Regen. Weeral.
Ik doe mijn roze paraplu open terwijl ik met twee vriendinnen sta te babbelen. Het begint nog harder te regenen. De meisjes moeten met hun fiets door het slechte weer en besluiten toch maar te vertrekken vooraleer het té hard begint te regenen. Ik zet mijn reis richting tram en trein te voet verder.
Regen. Nog meer regen. Paraplu's. Allemaal donker gekleurd. Da's wat me opeens opvalt. Het is lente en bijna iedereen is donker aangekleed en heeft een donkere paraplu als bescherming tegen de zoveelste aprilse gril. Met mijn roze paraplu val ik een beetje uit de toon. Vind ik dat erg? Nee. Ik vind het leuk om dat ietsie pietsie 'anders' te zijn dan de rest. Mocht iemand me gisterenavond in de Nationalestraat gezocht hebben, wisten ze dat ze naar een kleurrijke paraplu moesten uitkijken. Al van toen ik klein was heb ik alleen maar gekleurde paraplu's, nooit iets donkers. 'De regen maakt het al donker genoeg', da's wat ik tegen mama zei vroeger. Een gekleurde paraplu zorgt voor een klein beetje vrolijkheid in donkere dagen.
Tijdens mijn amper vijf minuten durende wandeltocht naar de metro valt me nog iets op. Mijn rode schoenen. Mijn recentelijk uitgeroepen nieuwe lievelingspaar. Ook zij vallen uit de toon op de grauwgrijze Nationalestraat. Oké, één wit paar ballerina's had ook eerder iets van 'Wat is dat hier? Laat je ons door de régen lopen?' Zij vielen mogelijkerwijs nog meer uit de toon dan mijn rode cowgirllaarsjes.