Het is me wat de laatste jaren: we wonen nu bijna 6 jaar in ons huis en nu hebben we de laatste 3 winters telkens een uil in de schouw gehad. Dit jaar zit nu de tweede erin... Hoog tijd dus om er een blogbericht aan te wijden!
In het bos wonen heeft zo z'n magie. Heerlijk is het als je 's avonds in je bed nog lekker lang wakker ligt om de geluiden uit het bos te horen. De meeste beestjes maken wondermooie geluiden, al hoor je soms ook de minder fraaie geluiden van een geslaagde jacht...
Nu wonen we dus voor het zesde jaar in ons huis in het bos. De eerste drie jaar nooit problemen met uilen, de laatste drie jaar is het elke winter prijs. De eerste was schrikken, het gekrab in huis, 's nachts, vlak naast je bed. 's Morgens kwam ik beneden en daar zat ie in de cassette van de openhaard. Dierenbescherming is 'm toen gewoon komen ophalen en 's avonds na een stevige wasbeurt, mochten we hem hier samen met de vogelbescherming terug vrijlaten in onze tuin. De tweede uil had iets minder geluk: die zat vast. De mannen die hier moesten zijn om de cassette te repareren hebben hem gevangen (gelukkig was een van hen een vrijwillige brandweerman!) en weer vrijgelaten. Dan was er nog een keer dat we heel veel gestommel hebben gehoord en gekrab en gekrijs, maar dat er uiteindelijk niemand in de schouw zat. Deze was vast de geluksvogel die er op eigen kracht toch terug uit is geraakt.
Dit jaar hebben de uilen die er in gezeten hebben veel minder geluk. Blijkbaar is bij de reparatie van onze cassette het kabeltje waarmee je de rookklep kan open- of dichtdoen vast komen te zitten en nu kunnen we er niet meer aan om de klep te openen zodat de uil dat erop zit, voor het venstertje van de cassette zou komen zitten. De eerste van dit jaar is door de brandweer bevrijdt, met een hééél lange stok (onze schouw is zo'n vijftien meter hoog) zijn de brandweermannen erin geslaagd hem helemaal naar boven te duwen zodat ie gewoon weer weg kon vliegen.
Dan naar het 'nu': gisterenavond kwamen we thuis en mijn broer en ik hoorden ineens een 'oehoe' van een uil... Het raam stond niet open, maar het kwam van dichtbij, heel dichtbij! We zijn dan met een zaklamp gaan kijken of we er een zagen in de schouw en jawel, daar zat ie! Hij lag met z'n vleugel helemaal open gespreid en verroerde geen vin, wij dachten dat hij dood was. Vanmorgen hebben we dan maar de schouwveger gebeld met de melding dat er een dode uil in onze schouw zat. Hij zou donderdag komen. Omdat we toch nogal nieuwsgierig waren, gingen we nog eens in de schouw kijken en jawel, hij leefde nog! Dan maar weer de vogelbescherming gebeld. Marcel is komen kijken en heeft geprobeerd de klep open te zetten in de hoop dat de uil naar beneden zou komen, maar dat is jammer genoeg niet gelukt. Nu moeten we tot donderdag wachten tot de schoorsteenveger komt en dan zou het misschien lukken dat de vogelbescherming hem eruit kan halen. Ik hoop dat de uil het tot dan zal overleven. Volgens Marcel van de vogelbescherming kan een uil tot een week lang overleven in een schouw... 'Onze' uil zag er wel wat verzwakt uit, maar laten we hopen op het beste.
